Bardzo narzekałem na bie­żący warszawski sezon tea­tralny. Zresztą nie byłem w tym oryginalny. No i oto pod ko­niec sezonu - jak to się zwykło mówić - "nabiera rumieńców". Sprawiły to nie tylko premiery czterech sztuk radzieckich, ostro atakujące różne problemy współ­czesności, ale również ostatnie premiery w trzech teatrach: "Przeprowadzka" Williamsona w ,,Ateneum"(l), "Operetka" Gom­browicza w Dramatycznym (2) i "Kopciuch" Głowackiego w Pow­szechnym (3). Różne są obszary pe­netrowane przez wymienionych pisarzy, na różnych piętrach ar­tystycznych trzeba by ulokować omawiane sztuki, różny też jest ich kształt realizacyjny - łączy je jednak niewątpliwie pasja w atakowaniu i drążeniu podjętych problemów. I chociaż ukazują one różne twarze naszej szeroko po­jętej współczesności, każda z tych twarzy naznaczona jest tragiz­mem. Pniemy się po stopniach uo­gólnień i uniwersalizacji co­raz wyżej, by wreszcie spot­kać się w Gom