Sceniczna żywotność dramatów Tadeusza Różewicza ujawnia istotną dla sztuki współczesnej prawidłowość: oto teatr podejmuje z pokorą realizację utworów niosących programowe votum nieufności wobec praktyki scenicznej, oto teatr z nieukrywaną radością godzi się na bolesną i ryzykowną wiwisekcję na własnym, mocno wyjałowionym or­ganizmie, oto wreszcie na pierwszego i jedynego dramaturga Rzeczypospo­litej teatr kreuje pisarza, który buń­czucznie i pogardliwie deklaruje, iż dramaturgiem nie jest. Prawidłowość to może szokująca przeciętnego ob­serwatora, ale dosyć pozytywna dla świadomości teatralnych twórców, którzy nauczeni przykładem ma­larstwa i muzyki zrozumieli, że prawdziwy rozwój każdej ze sztuk zależy w znacznej mierze od często­tliwości pytań podstawowych, zada­wanych przede wszystkim sobie, a godzących często w podstawy upra­wianej dziedziny i podważających jej przyszłościowy sens. Prekursorskie znaczenie widzianej z ta