Sztuka Zygmunta Hübnera "Ludzie cesarza" ujęta jest w ramę rozprawy sądowej toczącej się w dwóch sesjach posiedzeń przed oczami publiczności teatralnej. Powołany przez historię trybunał sądzi tu czasy Nerona i intelektualistów tego okresu jako współodpowiedzialnych za kształt historii im współczesnej. Trzej oskarżeni w tym procesie otrzymują spóźnione o wiele wieków prawo obrony - składają wyjaśnienia, przytaczają fakty, usprawiedliwiają się, atakują współoskarżonych. Odbywa się sąd nad filozofem, pisarzem i politykiem za ich bierną akceptację bezprawia, za obojętność wobec terroru, ta luksus naiwności politycznej i brak politycznej wyobraźni, co zapewniało bezkarność zwyrodniałemu cesarzowi. Sztuka ma historycznego bohatera, scenerię i rekwizyty, ale w istocie jest sztuką współczesną. Jej akcja rozpięta jest między naszą teraźniejszością i rzeczywistością cesarskiego Rzymu. Dzięki wyrazistej konwencji przeszłość zostaje