Punktowe światła wydobywają piękno zamojskiego ryn­ku - oświetlają Ratusz, podcienia, odremontowane ka­mieniczki. Nad rynkiem wygwieżdżone, granatowe niebo. Ratuszowy zegar wydzwania godzinę dziewiątą, jest wie­czór, trębacz gra stary hejnał. Zgromadzona publiczność bije brawa. Za chwilę rozpocznie się widowisko plenerowe: aktorzy warszawskiego Teatru Ochoty będą mieć ho­nor zaprezentować mieszkańcom starego, pięknego mia­sta tragedię pana Szekspira "Romeo i Julia". Reżyseria Jana Machulskiego, scenografię zaprojektował przed 400 laty Bernardo Morando. Próby tego wspaniałego wi­dowiska odbywały się przez kilka poprzedzających nocy. Mieszkańcy Rynku Wielkiego towarzyszyli tym próbom wy­trwale. A w ciągu dnia zaob­serwować można było na schodach Ratusza dzieci z pa­tykami, udającymi szable, po­jedynkujące się jak prawdzi­wi przedstawiciele dwóch zwaśnionych, werońskich ro­dów. Powtarzali słowa Szek­spira, a wśród tej gromadki