,,Nieboska komedia" odmiennie od­czytywana i komentowana przez wielu, jest tekstem żywym, podatnym do scenicznej, osobistej interpretacji również w ręku reżysera. Dramat człowieka w obliczu własnego powołania (poezja), rodziny, społeczeń­stwa. Dysharmonia rozumu i ser­ca, romantyczna samotność jednost­ki, tragiczna wierność przegranej spra­wie. Wysubtelniona chorobą wrażliwość uczuć, brutalny witalizm tłumów. Bezużyteczność i nędza odchodzącego a błazeńskie okrucieństwo nowego świata. Konflikt sprzecznych racji. Osąd i per­spektywy historiozoficzne. Katastrofizm. Walka dobra i zła. Sprawiedliwość ostateczna. Wszystko to jest. Trzeba więc zdecydować się na hierarchię proble­mów, umiejętne rozłożenie akcentów. Skróty tekstu, układ scen, wybór teatralnej poetyki znaczy tak wiele. Dodajmy jeszcze indywidualność aktora, użyty gest czy intonację choćby jednego słowa. "- A, dziecię moje" - można wypowiedzieć z tkliwością, lub jak