NA tle polskiej literatury romantycznej "Fantazy" Słowackiego jest zjawiskiem osamotnio­nym i zdumiewającym. Ten dramat - można powiedzieć - ze sfer współczesnych (współczesnych poecie, oczywiście), pełen zarazem najtkliwszej liryki i najzjadliwszej ironii, jest jednocześnie manife­stacją postawy romantycznej i tejże postawy suro­wym, sarkastycznym osądem. Podobnie jak w "Beniowskim", na pierwszy plan wysuwa się w "Fantazym" ironia i drwiący hu­mor Słowackiego - cechy wyróż­niające go zdecydowanie pośród wieszczów romantycznych - lecz nie znaczy to wcale, by nie kryla się w tym dramacie myśl głębsza niż sama tylko ironiczna ocena romantycznych "bohaterów" w stylu Fantazego. Przemiana, jaka pod wpływem wydarzeń opisanych w dramacie, dokonuje się w tym salo­nowcu pozującym na poetę - jest zarazem gorącą pochwałą prawdzi­wej postawy romantycznej, takiej, która każe człowiekowi postępować wedle uczucia, a nie wedle zimne­go wyrachowania.