KTÓŻ zaprzeczy, że nasze teatry wykonują w tym sezonie swój plan artystyczny i finansowy - śpiewająco. W nowy rok karnawał wkroczyły z tańcem i piosenką czyniąc niejako konkurencję operze i operetce. W Teatrze im. Wyspiańskiego czarują widzów od paru tygodni "Krakowiacy i górale" w niezmiennie młodej śpiewogrze Bogusławskiego, a ostatnio śpiewa i wystukuje taneczne rytmy w swoich malowniczych choć bezecnych przygodach Jaśnie Pan Nikt, bohater siedemnastowiecznej sztuki Lope de Vegi w adaptacji Władysława Krzemińskiego, którą to sztukę uformował na kształt współczesnego musicalu reżyser Mieczysław Górkiewicz. W teatrze częstochowskim reżyser Józef Wyszomirski uśpiewnił komedię samego Szekspira "Wszystko dobre, co się dobrze kończy", zaś na scenie Teatru Zagłębia Wiesław Mirecki nadaje przed premierą ostatni szlif starym kabaretowym piosenkom.

W Teatrze Nowym natomiast harcują oprócz ludzkich istot gromady rozśpiewanych i rozgadanych diabłów i aniołów zamieszkałych w słynnej baśni Jana Drdy "Igraszki z diabłem", a Teatr Polski w Bielsku - Białej rozgrzewa widzów sentymentem do dawnych melodii ze starej krakowskiej krotochwili "Romans z wodewilu". Boy-Żeleński, który zachwycał się scenicznymi starociami jako materiałem stworzonym do współczesnej stylizacji, twierdził jeszcze przed kilkudziesięciu laty, że tylko takie twórcze przetwarzanie może ów repertuar ocalić przed niepamięcią i mumifikacją. W ten sposób zakwitły drugą młodością dzięki znakomitej adaptacji Tuwima takie starocie jak "Żołnierz królowej Madagaskaru" Dobrzańkiego, "Porwanie Sabinek" braci Schoenthanów i "Jadzia wdowa" Ruszkowskiego. Leon Schiller odmłodził także świetnie i skutecznie "Królową przedmieścia" Krumłowskiego. I tak też zgrabnie spreparował starych liczących ponad 60 lat "Krowoderskich zu