Pierwsza sztuka młodego polskie­go pisarza, Józefa Kuśmierka, jest ogromnie ciekawa. Pierwszy bodaj raz pokazano na scenie pierwsze dni naszej wolności. Jest sierpień 1944 roku. Wojska radzieckie zdobyły mia­sto powiatowe, gdzieś na prawym brzegu Wisły. W mieście nie ma żadnych organów władzy. W opusz­czonym przez hitlerowców staro­stwie "króluje" na razie major AK, hrabia Ziembicz, ze swym oddzia­łem. Z rozmów akowców wynika, że w oddziale panuje rozprzężenie. Część żołnierzy, ludzie uczciwi, chcą zdać broń i iść do ludowego wojska bić Niemców wraz z Armią Radziecką. Ale hrabiemu Ziembiczowi i jego oficerom chodzi o co innego. Oni chcą zejść "w podziemie" i walczyć z władzą ludową, walczyć przede wszystkim z reformą rolną, która ich majątki rozdziela chłopom. Młody, dwudziestodwuletni ko­mendant milicji obywatelskiej, Bo­gdan, obejmując władzę w wyzwo­lonym mieście - ma nie lada zada­nie przed sobą. Nie ma mąki na chleb