Wśród czterech rodzimych insce­nizacji opery Karola Szymanow­skiego zrealizowanych po roku 1945 - a praktycznie po 1964, jako że w pierwszym powojen­nym dwudziestoleciu nie zaryzy­kował u nas wystawienia "Króla Rogera" żaden teatr (a i w całym świecie mamy z tego okresu do odnotowania jedną tylko premie­rę, za to podobno znakomitą i na dodatek przygotowaną w naj­właściwszym dla tej opery miej­scu, to jest w Palermo) - naj­świeższy spektakl Państwowej Opery Śląskiej uznać wypada za artystyczny ewenement bardzo dużej wagi. Śląska scena nie rozporządza dziś wprawdzie tak wspaniałym gronem śpiewaków solistów, jak inaugurujący jesienią 1965 swą działalność na dawnym miejscu warszawski Teatr Wielki (Hiolski, Ładysz, Szczepańska, Rumowska i Słonicka), ani tym bardziej nie jest w stanie otwierać tak ogro­mnej przestrzeni, w której, jak potrzeba dla właściwego klimatu akcji, mogłyby gubić się niemal pojedyncze sylwetki występują­cych os�