WIELKA trójka klasyków wiedeńskich nierówno dzieli się sławą i popularnością wśród słuchaczy. Najstarszy z nich, Józef Haydn, ze swym olbrzymim dorobkiem kompozytorskim (stworzył ponad sto symfonii, nie licząc oper, kwartetów i innych dzieł instrumentalnych) w stosunku do Mozarta i Beethovena pozostaje jakby w cieniu. Niektórzy skłonni są nawet traktować go po trosze jako kompozytora "szkolnego"; na koncertach, w każdym razie u nas, grywa się go na ogół bardzo rzadko. Można umieć nadzieję, że obchodzone w tym właśnie roku (dokładnie - 31 marca) 250-lecie urodzin kompozytora stanie się dobrą okazją do szerszego, niż dotąd, zapoznania kulturalnej publiczności z jego niewiarygodnie obfitą i wszechstronną, twórczością. Chodzi tu nie tylko o przypomnienie jego zasług - jak wiadomo, to on właśnie m. in. skrystalizował ostatecznie zasadę klasycznej formy sonatowej, on może być ponadto uważany za ojca formy kwartetu smyczkowego, on też stwor