Dwa małżeństwa, ten piąty, jeszcze dama do towarzystwa i prywatny detek­tyw - historia jak z melodramatu. Ta his­toria posłużyła jednak Musilowi do uka­zania jego koncepcji człowieka poprzez zderzenie dwóch kategorii ludzi: "marzy­cieli" i "określonych". W nie zadomowio­nych w świecie "marzycielach" Musil wi­dział przyszłość ludzkości. Krystian {#os#1116}Lupa{/#} nie eksponuje jednak Musilowskiej filozofii. Tekst dramatu jest dla niego podstawą w kreowaniu autono­micznego świata, spektaklu charaktery­zującego się niezwykłą intensywnością teatralnej rzeczywistości. Aktorzy nie gra­ją sztuki, lecz istnieją w wykreowanym świecie. Twórcom przedstawienia udało się uzyskać nie tylko to, co nazywamy kontaktem między partnerami (to prze­cież w zasadzie podstawowy wymóg ak­torskiego warsztatu), lecz także niezwy­kłe, rzadko w teatrze spotykane wyczule­nie na partnerów, ich reakcje, na to, co staje się między bohaterami. W tym właś­nie wid