Gdyby nobliście mógł się przyśnić koszmar, wyglądałby pewnie tak jak "Dozorca" na scenie Teatru Narodowego przy Wierzbowej. W jednej z najsłynniejszych sztuk teatru absurdu tytułową rolę tajemniczego włóczęgi gra Janusz Gajos. Wejście ma moc­ne. Jego Davies pojawia się ni­czym duch: nagle. Jeszcze nie pogasły światła na widowni, a już rozmawia gderliwym gło­sem z Astonem (Oskar Hamer­ski), który uratował go podczas knajpianej rozróby i zaprosił do remontowanego domu. Wchodząc na scenę, aktorzy wpadają w pułapkę zastawio­ną przez autorkę dekoracji An­nę Tomczyńską. Jej scenografia jest przegadana i dosłowna. Tomczyńską wykupiła chyba całą starzyznę w Warszawie. Kameralną przestrzeń z dwo­ma łóżkami obstawiła stertami popsutych magnetofonów, ra­dioodbiorników, odkurzaczy. Jakby tego było mało, dodała fragment dziurawego sufitu i wiadro na cieknącą z niego wodę. Nawet pomiędzy reflek­torami upchnęła wiszące krze­sł