Scenariusz Adama Hanuszkiewicza nie ma nic wspólnego z "Lalką" Bolesława Prusa. To nie adaptacja, to sztuka napisana przez reżysera.

Scenariusz Adama Hanuszkiewicza "Panna Izabela" nie ma, poza spisem osób, nic wspólnego z arcydziełem realizmu powieściowego, czyli "Lalką" Bolesława Prusa. Jedynie przyjęcie tego zastrzeżenia pozwala omawiać przedstawienie, świat wykreowany w teatrze, o którego autonomię od dziesiątków lat walczy z krytyką Hanuszkiewicz. To nie adaptacja, to sztuka napisana przez reżysera dla ilustracji interesujących go, prostych tez. Nie wartościując zasadności tej konwencji, spróbujmy poruszać się w jej obrębie. "Panna Izabela" to romans ekonomiczny. Wszystko, co ekonomiczne, odnosi Hanuszkiewicz wprost do naszych przemian gospodarczych, kulawego procesu reform, w którym możemy próbować uczestniczyć lub śledzić go w prasie. Wszystko, co obyczajowo-romansowe, czyli prawo kobiety do własnych uczuć, walka o upodmiotowienie, odnosi się raczej do czasów sprzed lat stu. To heroiczna legenda. Panna Izabela, w której godność człowieka walczy z konwenansem, jest posta