"Dziady" w reż. Michała Zadary w Teatrze Polskim we Wrocławiu. Pisze Jolanta Kowalska w Teatrze.

Wrocławski spektakl uświadamia, w jakim stopniu "Dziady" to rytuał słowa, zespalający niewidzialny świat ducha ze światem materii. Zadara zademonstrował jego siłę, choć nie zbudował teatru uczestnictwa, w którym widzowie mogliby się poczuć częścią obrzędowej gromady. Trudno wskazać utwór obdarzony większą mocą wpływania na rzeczywistość niż "Dziady". Tekst, uważany za jeden z podstawowych kodów polskości, promieniował na kulturę ostatnich stuleci, wyznaczał dalekosiężne cele w polityce i formatował losy pokoleń. Mimo to, a może właśnie dlatego, nie jest to utwór zbyt pilnie czytany. Ostatnio jest nawet gorzej: na fali krytycznej rewizji romantyzmu, która zaprowadziła Mickiewicza na ławę oskarżonych, jako współodpowiedzialnego za hekatomby nieudanych powstań, rozmowę z utworem zastąpiła parada publicystycznych klisz. Michał Zadara postanowił dokonać kulturowego resetu, wystawić "Dziady" w całości i sprawdzić, o czym wła�