Bruno Schulz. Jego zagadkowe, fascynujące opo­wiadania zawsze intrygowały ludzi sztuki pragnących zmierzyć się ze słowem, z "mityzacją rzeczywistości". Prób było wiele. Mniej lub bardziej udanych. W 1967 roku studencki teatr STG z Gliwic adaptował "Wios­nę", rok później w Gdańsku powstał spektakl Haliny Słojewskiej "Czas nielegalny" w Teatrze Jednego Ak­tora. W 1971 roku Studio Pantominy Politechniki Szczecińskiej przygotowało spektakl "Syn marno­trawny". Kolejną realizacją było przedstawienie kra­kowskiego Teatru Kameralnego z 1976 roku "Sklepy cynamonowe". Najciekawsze, jak do tej pory, było wykorzystanie przez Tadeusza Kantora elementów prozy w przedstawieniu "Umarła klasa" teatru "Cricot 2". Przed czterema laty miała miejsce premiera w warszawskim teatrze "Studio" spektaklu "Ostatnia ucieczka ojca". A teraz - Teatr Stary. Za każdym razem przekładanie prozy Schulza na język teatru budzi niepokój. W jego opowiadaniach dialog prawie nie występuje,