Jerzy Stanisław Sito (ur. 1934 r.) dał się poznać w Krakowie jako samodzielny autor sceniczny (gdyż był przedtem znany w teatrze najbardziej z tłumaczeń Szekspira, co nie powinno dziwić, albowiem od r. 1948 do 1959 przebywał stale w Londynie, gdzie uczęszczał do szkół i skończył studia) poprzez wielce interesujący utwór "Polonez". Tę, wierszowaną sztukę historyczną przedstawił na scenie Teatru im. J. Słowackiego we własnej reżyserii Jerzy Krasowski w r. 1981. Przypominam "Poloneza", ponieważ jego kompozycja dramatyczna, jak i kształt sceniczny, pozwalały upatrywać w autorze (po głośnych echach warszawskiej premiery z rolą Aleksandry Śląskiej, jako carycy Katarzyny II, a także kreacji Haliny Gryglaszewskiej w Krakowie) obiecującego dramatopisarza ze znacznymi już ambicjami artystycznymi. Kiedy więc w r. 1988 przeczytałem w nr 9 i 11-12 "Dialogu", dwie części nowego dramatu Sity "Słuchaj, Izraelu!" - próbowałem wysnuć z tej długiej lektur