"Nie mówiłem nigdy nikomu o motywach, które skłoniły mnie do pozostania na Zachodzie. Kiedy pytali mnie dziennikarze - odpowiadałem im najgłupiej, jak tylko umiałem; wreszcie odczepili się ode mnie. Nie umiałem odpowiedzieć, dlaczego opuściłem mój kraj, ponieważ nie opuściłem go ni­gdy" - pisał Marek Hłasko w "Pięknych, dwudzie­stoletnich" wydanych w 1966 r. przez Instytut Lite­racki w Paryżu. W autobiograficznej powieści pełnej gorzkiej autoironii opowiadającej o życiu Hłaski w latach 50. w Polsce, a później w pierwszym okresie na emigracji. Niezwykła to autobiografia, bowiem fikcja miesza się z prawdą, złośliwa plotka z wnikliwą analizą zna­nych mu środowisk, groteska z dramatem. Pisarz tworzy w niej własną mitologię wielkiego roman­tycznego buntownika "odwilży", cygana i lumpa polskiego Października, który z młodego dwudzie­stoletniego robotnika stał się w ciągu kilku miesię­cy pisarzem - idolem czytelników, wydawców, fil­mow