Pewna scena w "Śnie o bez­grzesznej" wywiera mocne wrażenie. Aktorzy opowiadają o nastroju, który panował na próbach, gdy gromadzono ro­dzinne pamiątki z okresu za­borów. Okazało się, że niemal wszyscy mogli takie dokumen­ty odnaleźć. Znikła różnica po­koleń. Niezwykłe zjawiska, któ­re poprzedziły odzyskanie nie­podległości, stały sią bliskie. W owej scenie "wywoływania duchów" przeszłości nieobojęt­ny jest fakt, że "Sen o bez­grzesznej" to spektakl zrodzo­ny w Krakowie. Niemal nie naruszone wojnami zachowało miasto nić tradycji. Tu zbie­gały się też granice zaborów. Spektakl przygotowany w Teatrze Starym, w układzie Je­rzego {#os#1115}Jarockiego{/#} i Józefa Opalskiego, zaczyna się zjawieniem trzech żołnierzy, maszerujących z hukiem, zapewne w okolicach owego "kąta", gdzie się zaczęła pierwsza wojna. Jarocki pod­kreśla ten fakt. I pod tym wrażeniem, na owym tle, roz­brzmiewa śpiew pielgrzymów, głoszących rozpacz, ale