EN

1.03.1993 Wersja do druku

Rękopis nieoprawiony

"O Leibnizu mawiano, że był ostatnim z ludzi, który posiadł całą możliwą wie­dzę..." - rozpoczyna Tadeusz Bradecki obszerną notę w programie: posłowie do przedstawienia, komentarz i klucz inter­pretacyjny. Ów klucz odsyła natychmiast - może nie do osiemnastego wieku, ale na pewno do połowy naszych lat osiem­dziesiątych, kiedy to sukcesy na scenach odnosił "Wzorzec dowodów metafizycz­nych". Napisana przez Bradeckiego rzecz o Leibnizu, Fauście, carze Piotrze i angiel­skich komediantach, rzekomo przedsta­wiających kilkuwarstwowy teatr w teatrze wiosną 1716 roku, u wód Pyrmonckich. Niemal dokładnie w sto lat po tym fikcyjnym wydarzeniu naprawdę zastrzelił się Jan Potocki. Za jego życia - pisze dalej Bradecki - "historia rośnie w Bóst­wo", ,,nic nie jest już pewne, ni wiedza, ni wiara"; zatem w jego dziele ,,zrelatywizo­waniu ulegają wszelkie wartości, normy, obyczaje, religie i świętości". Stąd też w "Rękopisie znalezionym w Saragossie" każd

Zaloguj się i czytaj dalej za darmo

Zalogowani użytkownicy mają nieograniczony dostęp do wszystkich artykułów na e-teatrze.

Nie masz jeszcze konta? Zarejestruj się.

Tytuł oryginalny

Rękopis nieoprawiony

Źródło:

Materiał nadesłany

Odra nr 3

Autor:

Tomasz Kubikowski

Data:

01.03.1993

Realizacje repertuarowe