Owszem, były i nijakości, prze­stawienia poprawne i "porządne", nudne śmiertelnie jak szkolne wy­pracowania, ilustracyjne i dosłowne. I był przypadek szczególny poprawiactwa, o którym trzeba oddzielnie, bo też nie o poprawiactwo tu chodzi: "Nie-boska" Jerzego {#os#1241}Grze­gorzewskiego{/#} z Wrocławia (Teatr Polski). Poezja, wariacje, autorskie cre­do - wszystkim był ten spek­takl ("Nie-boska" właśnie), piękny, i przejmująco smutny w przesłaniu - tylko nie realizacją dramatu Krasińskiego. Nie przeka­zem sporu o rewolucję, jaki zwykli­śmy wiązać z tym dziełem. "Nie-boska" wrocławska jest ciągiem dal­szym "Wariacji", tym razem realizo­wanym na motywach utworu hrabie­go Zygmunta. Teatralnie jest to sen o rozpadzie, sen o ciszy na scenie, poezja abstrakcji. Te same co zwykle rekwizyty, to samo wyciszenie akto­ra, akcja rozgrywana jak gdyby w środku bohatera, ewokowana jedy­nie przypomnieniem lub zamiarem (choćby, by "poezja to ozłociła"). Krotka