Jest jasne, że w realizacji "Hamleta" cały nacisk musi być położony przede wszystkim na rysunek cha­rakterów (zwłaszcza postaci centralnej) i na dynamikę akcji. Szekspir nie używał sposobów magii teatralnej, nie tylko dlatego, że jej nie znał, ale jej po prostu nie potrzebował. Późniejsze próby wzbogacenia "Hamleta" o elementy plastyczne i mu­zyczne, rozbudowania go in­scenizacyjnego - raczej zaciemniały treść sztuki, od­wracały uwagę widza od spraw zasadniczych. Szek­spir miał rację, kiedy swojej widowni kazał nie tylko pa­trzeć, ale przede wszystkim - myśleć. Miał też rację Boy mówiąc: "Dekoracja wy­daje często śmiertelny bój myśli i słowu". Dlatego słusznie postąpił Teatr Polski ująwszy sztukę w najprostsze ramy konstrukcyjne jednej dekoracji, doskonale pomyślanej w duchu sceny Szekspirowskiej, gdzie uwzględnione są tylko najniezbędniejsze elementy terenu akcji. Tylko, że w ta­kiej dekoracji muszą bez­błędnie wykonać swe