OTRZĄSNĄĆ się z jubileuszu, wyabstrahować z uroczysto­ści - oto trudne zadanie, gdy chce się spojrzeć na "Wesele" Stanisława Wyspiańskiego wysta­wione w czwartek przez świętują­cy zespół Teatru im. J. Osterwy. Zadanie tym trudniejsze, że zrazu, na scenie, widać, iż nie dokonali tego samooczyszczenia aktorzy, spętani nieprawdopodobną tremą, a i może będący myślą gdzie indziej. Winno się ten spektakl o­bejrzeć uleżany, dopasowany do sceny, pozbawiony pozaartystycz­nych uwarunkowań, ale obowiąz­kiem gazety jest i szybkość - reagowanie na wydarzenie takim, jakie było. Spełniam ten obowią­zek. Największa - jak ją ktoś na­zwał - sztuka polska naszego wieku ma tyle interpretacji, że żadna inna nie może się z nią równać. Nie moje zadanie pomna­żać je jeszcze. Zadanie: ocenić jak ta sztuka zagrała w propozycji Ignacego {#os#863}Gogolewskiego{/#}.Co reży­ser chciał jeszcze przy pomocy Wyspiańskiego powiedzieć? Nie dokonywał on zb