ciała tańczących w polsce nie przeczytały jeszcze tak naprawdę bourdieu butler agambena i deleuze'a ani posthumanistów. to ruch który produkowany jest przez artystów posłusznych wobec utrwalonych ścieżek estetycznych i programów kuratorskich. tancerze i tancerki w polsce to posłuszni. zamiast olać cały ten komercyjny na miarę niszy jaką jest szlam ich taniec. jest tylko taki jaki opłaca się garstce producentów - manifest Rafała Urbackiego, tancerza i performera, przygotowany na seminarium w Muzeum Sztuki Nowoczesnej.

wieczorem kochałem się z moim facetem. skończyłem w nim. było nam cudownie. całowałem go. zostawiałem mokre ślady potu na jego skórze. powstał hommage a solidarność. tym razem to innej solidarności. nie tej tak czule przyjętej przez ewę partum. teraz to jest już jasne i może nawet ostentacyjne. po finale gdy dyszymy wciąż blisko. czekam aż ktoś podejdzie znienacka. widz. chwyci mnie za ramię. zechce o tym porozmawiać. bo to polityka. bo to sprawy które nie powinny zostawać tylko w sypialniach ani jako niezrealizowane pliki edytorów tekstowych. jeśli we wniosku ministerialnym umieszczę opis tego działania to nigdy nie dostanę grantu na produkcję pozostając wciąż słabowitym artystą-improduktywem. jeśli rozpiszę wniosek bez tego działania a zrealizuję je na scenie to będę polskim NEA One. bo cofnie mi się dotację. jeśli zrobię to z udziałem widzów to na pewno z jakiegoś powodu zostanę oskarżony o obrazę uczuć religijnych bo solidar