Ktoś kiedyś napisał, że z re­cenzji o przedstawieniach Jerze­go {#os#1241}Grzegorzewskiego{/#} można by wykroić całkiem pokaźny tom teatralnych anegdot. Nic dziw­nego, skoro usiłując opisać ko­lejne jego dzieło, ma się wraże­nie unoszenia nad sceną, albo metaforycznie i dosłownie zara­zem: pływania. Jest kilka recenzenckich szkół oswajania teatru Grzegorzew­skiego, kilka wytrychów. Pisuje się, że głównym te­matem jest w nim czas. Jego skręcanie się, pętlenie i rozwi­janie w osobistym doświad­czaniu, na scenie odbija się w uporczywym powtarzaniu słów i zdarzeń, spowalnianiu i nagłych przyspieszeniach ich biegu. Skomplikowaną jak wzór na perskim dywanie strukturę przedstawień Grzegorzewskiego usiłuje się często opisać przy pomocy kategorii zaczerpniętych z kompozytorskiego rzemiosła, albo wtłoczyć w ryzykowną samą w sobie sztukę opisywania i in­terpretowania obrazów. Niektórzy zwracają przede wszystkim uwagę na autotematyc