"Stara kobieta wysiaduje" Ró­żewicza w inscenizacji Hel­muta Kajzara to wielka, peł­na głębokiej analizy metafora współczesnego świata. Tekst Różewicza, poetycki, operu­jący symbolicznym skrótem zarówno w dialogach jak w didaskaliach, zo­stał w teatrze ukonkretniony, nasy­cony materialną sceniczną realno­ścią. Było to nie tylko koniecznością techniczną, umożliwiającą grę, ale też środkiem zwiększenia ekspresji i siły dowodowej dramatu. Język symboli teatralnych, zastosowanych w inscenizacji, zawierający elementy wzięte ze znanej widzom, powszech­nej rzeczywistości, przemawia wprost, z dużą bezpośrednią siłą, umożliwiając budowę przekonywa­jącego, uniwersalnego obrazu świa­ta. Świat przedstawiony w spektaklu stał się bogaty, różnorodny, skompli­kowany, ale, dzięki precyzji reżysera, zwarty i konsekwentny mimo w każ­dej chwili grożącego chaosu. Nie ma elementów niepotrzebnych, ani w re­żyserii, ani w grze aktorów czy