Sztuki teatralne przeważnie dzielą się na akty. Bywają jednak i takie, które składają się z obra­zów. Należy do nich "Pułapka" Tadeusza Różewicza; dramat in­spirowany życiem i twórczością Franza Kafki. Najważniejsza jest sama przestrzeń - wyciągnięty prostokąt, po którego bokach za­siada w długich rzędach publicz­ność. Ową pustą, czarną prze­strzeń zaludniają postaci i re­kwizyty pojawiające się nieocze­kiwanie, płynnie, jakby znikąd, w rytmie montażu niemal filmo­wego. Ta trójwymiarowość sprawia, że czujemy, się jak w fotoplastikonie, jak podglądacze, którzy pasą oczy widokami dziwnymi, często psychologicz­nie żenującymi. Franz Kafka tworzył literatu­rę pełną symboli, niejasnych aluzji, przywidzeń, nieoczeki­wanych skojarzeń. Dzieło pełne lęku i obsesji, osaczenia i zagro­żenia. W szkole był wizjonerem wyrażającym lęki metafizyczne i poczucie katastrofizmu człowie­ka XX wieku. W "Pułapce" {#os#1115}Jarocki{/