"Różewicz zawsze korzystał (...) z surowca tak zwanych "przedmiotów gotowych", które gromadził, spiętrzał, rozbijał, zestawiał, kon­frontował. Czynił tak i w poezji, i w dramacie, i w prozie" - zauważa, jakby mimochodem, Józef Kelera, pisząc o "Pułapce" (w programie teatralnym wydanym na polską prapremierę dramatu - Wrocław, 7 stycznia 1984). Takim przedmiotem gotowym w tym wypad­ku była biografia Franza Kafki. I, swoiście po­traktowana "biografia" XX wieku, ściślej: zło­wrogiego ducha czasów od pierwszej do dru­giej wojny światowej. Włącznie. A nawet i spoza tego okresu. Bo nie tyle tu idzie o fakt polowań człowieka na człowieka (patrz: "Kartoteka"), ile o naruszanie sacrum śmierci, jej intymności, o odbieranie człowiekowi prawa do śmierci in­dywidualnej. O traktowanie ludzi jako li tylko mięsa, które może być użyteczne, albo prze­szkadzać - w zależności od tego, czyje to mię­so. Zauważmy: choć określenie "mięso armat­nie" - ut