Madame Sans-Gene lekką stopą wędruje po Polsce. Jej kolejny triumfalny pochód przez nasze sceny rozpoczęła stołeczna "Syrena", gdzie słynna, paryska praczka, marszałkowa Francji i księżna Gdańska, przyjęła postać Lidii Korsakówny, potem, w ciągu zaledwie czterech miesięcy, komedię Sardou (w adaptacji Marianowicza i Minkiewicza) wystawiły teatry w Lublinie, Radomiu, Opolu i Łodzi, lada tydzień "Madame Sans-Gene" pojawi się w Gdyni - a na tym nie koniec, bo, jak słychać, szykują się już następne premiery. Co, wnosząc z dotychczasowych doświadczeń oznacza niechybnie dalsze sukcesy uroczej i ciętej w gębie Kasi Lefebvre zwanej Madame Sans-Gene, czyli Pani bez Żenady, która wieczór w wieczór ściąga do teatrów tłumy publiczności z uciechą i nie bez widocznej satysfakcji komentującej poczynania Kasi na dworze wielkiego Napoleona.

Za sprawą swego dziarskiego Lefebvra, przedzierzgnąwszy się z praczki w marszałkowa i zamieniwszy saboty na empirowe pantofelki, a balię na książęcą mitrę, Kasia Lefebvre nie pozbyła się swojej dawnej duszy, nie straciła animuszu, dowcipu i obyczaju nazywania rzeczy po imieniu. Tak uzbrojona, niewiele sobie robiąc z wymogów etykiety, intryg i plotek, w brawurowej scenie, dla której Sardou napisał swoją sztukę, wygarnia prawdę komu nie należy - i obronną ręką wychodzi z zastawianych na nią pułapek Ba, owija sobie wokół małego palca samego Cesarza, przed którym drży cała Europa. Nie bez powodu szczwany lis Fouche, wszechwiedzący minister policji, który ma swoich agentów w każdym salonie, w każdym gabinecie i pod drzwiami każdej sypialni, woli być z nią w sojuszu - wiedząc wszystko, wie także, że z Kasią nikt nie wygra. Warto więc chyba powiedzieć, że wbrew przypuszczeniom ta zadziorna Kasia nie jest wcale wytworem wyobraźni Victoriena Sa