W sali wystawowej. Teatru Dramatycznego ustawiono ławy dla widzów na trzech bokach kwadratu, kształtując w środku jakby orchestrę, będącą głównym terenem gry. Czwarty bok kwa­dratu zajmuje skene - wysoka rama obita i wypełniona czarną draperią. Podstawa ramy tworzy miniaturowy podest. Zza tej pod­stawy wyłaniają się na początku przedstawienia wędrujący Ateńczycy. Nad orchestrą wisi strop z białej materii, a gdy Tereus-Dudek wzywa ptaki na naradę, opada ona, markując swym fa­lowaniem przy ziemi kłębiącą się masę ptactwa. Przez otwór w środku wsuwa się wówczas gło­wa Przewodnika Chóru, będące­go w centrum tej masy. Materia okazuje się odwróconym spado­chronem, który, niczym gigan­tyczne gniazdo, tworzy następ­nie Kukułczyn - w nim odby­wa się dalszy ciąg. Przez otwór w środku wchodzą przybysze. Nie ma więc chóru ptaków. W kameralnej sali przedstawiono si­łami pięciu aktorów kameralny spektakl, będący debiutem reży­sersk