Grana w warszawskim Teatrze Dramatycznym sztuka młodego kubańskiego autora José Triany pt. Wieczór zbrodniarzy zasłu­guje na uwagę, zarówno ze względu na poruszaną w niej problematykę, jak i sposób ro­zegrania akcji. Autor próbuje w niej zobrazować proces rodzenia się nienawiści między, zdawałoby się, bliskimi sobie ludźmi. Uka­zuje, ile złych uczuć i myśli mo­gą zrodzić normalne na pozór stosunki rodzinne. Dwie siostry i brat (widz nie jest dokładnie zorientowany, w jakim są wieku), bawiąc się w odtwarzanie różnych postaci i sy­tuacji z domu rodzinnego, opo­wiadają o rodzicach, którzy są wymagający i surowi, zmęczeni i zniechęceni, przenoszący na dzieci swe uprzedzenia i nadzieje. W zabawie nie zostaje oszczę­dzony nikt: ani rodzice, ani ich rodziny i przyjaciele, ani same dzieci. Uczestnicy zabawy, od­grywając coraz szczerzej i okrut­niej nurtujące ich dom konflikty, dochodzą do tego, że jedynym rozwiązaniem, dzięki któremu mogli