W paryskim przytułku, z nędzy i choroby (gruźlica i głuchota) zmarł jeden a największych i najoryginalniejszych poetów europejskich XIX stulecia - Cyprian Kamil Norwid. Niezrozumiany za życia, opuszczony w chwili śmierci, zapomniany przez wiele lat później. Norwid nie tylko był poetą. I nigdy siebie w ten sposób nie przedstawiał. Na równi z poetą uważał siebie za malarza, rzeźbiarza. Był również rytownikiem, filozofem, krytykiem, społecznikiem, politykiem: Zajmował się poza tym lingwistyką, archeologią, architekturą; znał tajniki przemysłu artystycznego i rękodzielnictwa. Przede wszystkim zaś wszędzie stawiał siebie w roli "męża stanu", czyli wieszcza. I wiele po temu miał warunków, by stać się wielkością światową. Niestety, tak się jednak nie stało. O Norwidzie mówiono i pisano, że jest dziwaczny, niezrozumiały, że "za mało miał do powiedzenia ogółowi" i że "myśli jego były mętne i rozpierzchliwe". W historii literatury pols