MORALITET, jako forma sceniczna, jest tworem średniowiecza. Jakkolwiek niektóre jego elementy zawierał dramat staro­żytny, do wydobycia ich skodyfikowania nieodzownym okazał się zwarty i fanatyczny wierzeń, który zdołałby zepchnąć doznania estetyczne na plan dal­szy, pierwszeństwo przyznając na­noszonym przez siebie treściom. Istotą moralitetu jest bowiem błahość formy, w zestawieniu z wagą doprowadzanej przez nią nauki. Jeśli dopuścimy przez chwilę in­terpretację dziejów, jako przecho­dzenie parametrów rozumu i wiary z jednej funkcji historycznej do drugiej, zauważymy, iż moralitet występuje jedynie w epokach, w których parametrem jest wiara. Nie jest on bowiem formą samoist­ną, lecz wehikułem podwożącym "ku pouczeniu maluczkich'' wszyst­ko to, co świadomość zbiorowa ze­chce uznać za tak bardzo istotne i prawdziwe iż nie wymagające do­wodu, który jest domeną rozumu. Na to jednak, aby podobne wa­runki zaistn