Na Małej Scenie Teatru Ślą­skiego rozgrywa się taniec miłości i śmierci w kostiumie moderny i według recepty tragizmu jej naczelnego wo­dza, sporządzonej nie bez schopenhauerowskich wpływów. Determinan­tą losu bohaterów Przybyszewskiego jest demon miłości, samounicestwiający kosmiczny żywioł zmysłów, tragiczne fatum wiodące ich ku nieuchronnej serii samobójstw. "Dla szczęścia", reżyserowane przez Igna­cego {#os#863}Gogolewskiego{/#}, zachowuje cały ten modernistyczny model uczucio­wości, z jego maską bólu, piętnem przeczuć tragicznych, nastrojem na­rastającej trwogi, wspomaganym przez środki plastyczne i muzyczne. Dramat rozgrywa się w czerni przecinanej czerwonymi płomieniami secesyjnych linii, a niepokoje dusz ilustrowane są narastającymi groźnie akordami muzyki, które zdają się widzowi podpowiadać wizje bliskiego nieszczęścia. Aktorzy ukazują maski swoich cierpień w zatrzymanym ge­ście, znieruchomiałym grymasie, jak­by sami si