Zygmunt {#os#871}Huebner{/#} daje kolejny dowód swojej pasji poszukiwa­nia repertuaru w rejonach mało albo zgoła w ogóle nie pene­trowanych. Gudmundur Steinsson jest twórcą w swoim kraju cenionym, a wystawiony właś­nie dramat zrobił także karierę międzynarodową, prezentowany już na scenach: RFN, Danii, Norwegii i Szwecji. Można mu wróżyć powodzenie także i w Polsce. Steinsson buduje portret rodziny z epoki audiowizualnej. Rodzice, dziadkowie i dzieci mieszkają pod wspólnym dachem, ale niemal wszyscy osob­no, nie dotykając się, obchodząc, żyjąc swoimi drobnymi sprawa­mi. Nawet kiedy patrzą na sie­bie, sprawia to wrażenie jakby gapili się w telewizor. Nie "oglądali", ale właśnie "gapili". Rzecz zatem sprawia wrażenie satyry społecznej, ujawniającej zanik uczuć rodzinnych, rozpad podstawowych więzi społecznych, proces wtórnego zdziczenia ja­ko pochodnej cywilizacyjnego postępu. Dzieci Haralda i Ingun przestają z mag