Inscenizatorzy, sięgając po "Dziady" Adama Mickiewicza, do ich wielowątkowej, rozczłonkowanej i bogatej materii nasy­conej różnorodnością znaczeń i symboli, muszą dokonać wy­boru nie tylko kształtu teatralnego. Za każdym razem trzeba określić przesłanie dzieła, zgodzić się na taki a nie inny sens. Są "Dziady", jak dzisiaj chętnie mówimy, dziełem otwartym. Dzięki temu w bardzo różnych okresach historycznych "Dziady" obja­wiały swą niespożytą, również teatralnie, żywotność. Z epoki międzywojennej pamiętamy inscenizację Leona Schil­lera na deskach Teatru Polskiego w Warszawie w 1934 r., z jej misteryjnym i monumentalnym charakterem, która przyswajała nasz dramat narodowy świadomości społecznej Polski Niepod­ległej. Spośród wielu znaczących przedstawień czterdziestolecia powojennego wyróżniamy, jako szczególną, realizację Konrada Swinarskiego w Starym Teatrze w Krakowie W 1973 r. pojmującą dzieło jako wielkie misterium n