A więc Genet w Polsce. Pi­sarz, którego pewni krytycy, pe­wna część widowni (wcale nie tak nikła, jakby na oko można sądzić) uważają za jednego z najwybitniejszych - jeżeli w ogóle nie za najświetniejszego! - dramatopisarza współ­czesnego - omijany dotychczas przez nasze teatry przez jed­nych omijany z lękiem, przez innych z żałością, przez wielu z lekceważeniem, przez nielicznych ze wstrętem - przestąpił próg polskiego teatru. Pisarz, któremu już Sartre poświęcił studium poznawcze, któremu za życia wzniesiono pomnik z mitu, kaplicę z legendy - po­jawił się po raz pierwszy w kraju, którego teatr nie uni­ka żadnej konfrontacji, nie boi się żadnej pokusy, nie cofa przed żadną próbą, nie rezyg­nuje z żadnej artystycznej propozycji. Chwalmy taki stan rzeczy, jeśli tylko pozosta­je w granicach społecznie go­dziwych. Genet - człowiek przez los doświadczony i długo ze społeczeń­stwem w anarchicznej zwadzie - jest autorem głośnej