"Płatonow" Antoniego Czechowa w reż. Konstantina Bogomołowa w Narodowym Starym Teatrze w Krakowie. Pisze Agnieszka Dziedzic w Teatraliach.

Trochę swojskie, prowincjonalne wnętrze, trochę mieszczański biedermeier, dawno już mający za sobą lata świetności. W takiej właśnie scenerii, niechybnie wyciągniętej z lamusa scenograficznych idei, bohaterowie młodzieńczej sztuki Antoniego Czechowa, "Płatonow", mogliby się przechadzać, popijać herbatę i od niechcenia grać w szachy. Problem w tym, że w krakowskiej realizacji Konstantina Bogomołowa poza utrzymywaniem pozorów życia postaci na nic innego nie mają już siły ani ochoty. Choć podpisuję się obiema rękami pod twierdzeniem, że tekst dramatu i spektakl na scenie to dwa odrębne byty, odmienne morfologicznie i rządzące się innymi prawami, to jednak zawsze staram się dotrzeć do tekstu dramatycznego, jeśli to on stanowi kanwę danego przedstawienia. W dobie wszelkich przepisań i reinterpretacji, gdzie na tekście praktycznie każdy może sobie do woli poużywać, po tekst źródłowy sięgam z tym większą ochotą. W przypadku "Płatonowa",