Weź kilo cukru, zdezelowany stół i wysłużone krzesła. Weź ze trzy kosze staroci i rupieci cał­kiem bezużytecznych, i choćby dwa stareńkie kapelusze dam­skie, byle z tiulem, rypsem i fal­bankami. Teraz weź utwór dra­matyczny, najlepiej z klasyki albo z tak zwanej klasyki współczesności napisany z premedytacją na aparat inscenizacyjny związany z określoną, historyczną konwen­cją teatralną. Używaj tego utwo­ru w minimum trzech wersjach językowych: w oryginale, w prze­kładzie na język powszechnie znany w wielu krajach i w prze­kładzie na jakiś, by tak rzec, ję­zyk miejscowy. Weź kilkoro akto­rów, kierując się zasadą zdecy­dowanej dominacji ilościowej jednej płci nad drugą, co cię po­stawi wobec konieczności podję­cia niekonwencjonalnych decy­zji obsadowych. Dla każdego z aktorów, którym każesz się przyodziać na roboczo, swobod­nie i ćwiczebnie, przygotuj tecz­kę z maszynopisem imitującą egzemplarz teatralny. Powiado­mi on