Odbiór spektaklu Krzysztofa Warlikowskiego "(A)pollonia" koncen­trował się na jego prowokacyjnie krytycznej społecznie stronie. Chcia­łabym zastanowić się nad jego wymiarem etycznym. Punktem wyjścia moich rozważań będzie język spektaklu - środki ekspresji, szczególnie słowo i obraz, choć takim środkiem jest też ciało. W ujęciu Jacques'a Lacana w języku splatają się trzy wymiary ludz­kiego doświadczenia: porządek Wyobrażeniowy, Symboliczny i Realny. Symboliczne to dyskurs Innego, niejawne zasady regulujące interakcje społeczne. Na poziomie języka to sam mechanizm językowy, ruch zna­czącego, który generuje słowo. Wyobrażeniowe natomiast to utrwalone sensy, to, co uświadomione, zrealizowane, zobrazowane. To, co zostało ujęte w ramy symbolu, owo słowo, które porządek symboliczny generu­je. Realne z kolei jest tym, co zakłóca oba te porządki, na poziomie języ­ka może przejawiać się w bełkocie, krzyku, milczeniu. Według Lacana, ję­zyk