Różewicz wybrał Kafkę na bohatera swojego utworu pewnie dlatego, że jawi się on w sposób zgoła oczywisty jako model idealny, gdy myślimy o doświad­czeniach artysty i sytuacji czło­wieka XX wieku. Sięgając do je­go biografii ocalił jednocześnie dla teatru bohatera, jakże często degradowanego przez współcze­sną literaturę. Także w twórczo­ści samego autora "Kartoteki", ule­gającego wyraźnej i ostentacyj­nej redukcji. Umieszczając Franza w sytuacjach dość drastycznie odsłanianej, lecz w gruncie rze­czy banalnej codzienności i zwy­kłości, dopełnił je wizyjnymi obrazami zbliżającej się zagłady żydowskiej zbiorowości, do któ­rej Kafka należał. Różewicz w "Pułapce" stwarza - po latach doświadczeń i poszu­kiwań - bohatera obdarzonego pełną osobowością, jak w trady­cyjnym dramacie. Dość szczegó­łowo uzasadnia jego neurotyczny stosunek do świata. Ujawnia kompleksy i fobie. Poddaje wi­wisekcji psychologicznej. Oto kil­kule