Legenda, którą w sposób integralny złączono z historycznym sukcesem Wesela na krakowskiej scenie w dniu 16 marca 1901 r. znalazła w naszej literaturze wielu interpretatorów. W pierwszym szeregu jej sprawców zwykło się dzisiaj wymieniać naocznych świadków krakowskiej prapremiery, wskazując na zasadnicze znaczenie ich wspominkarskich przyczynków, że wymienimy tu dla przykładu J. Kotarbińskiego, A. Nowaczyńskiego" R. Starzewskiego, Boya-Żeleńskiego (Plotka o "Weselu"), czy S. Estreichera (Narodziny "Wesela"). Jak wiadomo, legenda owa osnuta wokół genezy Wesela przez aktualne nawiązanie do weseliska Lucjana Rydla z Jadwigą Mikołajczyk, córką wiejskiego gospodarza z podkrakowskich Bronowie, najdokładniej ustaliła - jak to ostatnio określił Kazimierz Wyka (we wstępie do Wesela, wyd. 1950 r.) - "podłoże rzeczywiste wydarzeń i osób wciągniętych w wymiar dramatu". Co tu jednak podkreślić wypada: - w historycznych dziejach prapremiery Wesela najmniej dot