W "Didaskaliach" (nr 45) Rafał Wę­grzyniak pisze o "Śnie pluskwy" Tade­usza Słobodzianka ("Powrót Prisypkina"), który jest propozycją teatru politycz­nego na dziś, propozycją bardzo obiecu­jącą. Jego premiera odbyła się w połowie września 2001 na scenie Teatru Nowe­go. Reżyserował ją Kazimierz Dejmek. Spotkali się w tym przedstawieniu dawni łódzcy aktorzy Dejmka - recenzenci od­notowali ten fakt z satysfakcją, dostrze­gając w nim możliwości przeżycia dru­giej przygody artystycznej pod kierun­kiem wytrawnego reżysera (pierwsza wydarzyła się niemal pół wieku temu, po przełomie październikowym). "Tade­uszowi Słobodziankowi - pisze Węgrzy­niak - udało się nie tylko napisać najbar­dziej głęboką i przenikliwą sztukę o Ro­sji po rozpadzie komunizmu, ale też bo­daj najwybitniejszy polski dramat zamy­kający minione stulecie. W "Śnie plu­skwy" tak jak wcześniej w Obywatelu Pekosiewiczu, Carze Mikołaju czy Proroku Ilji, Słobodzianek