Dorosłe dzieci Zagłady "Najważniejsza rzecz w moim życiu wydarzyła się, zanim się uro­dziłem" - stwierdzi jeden z rozmówców Aarona Hassa, dorosłe dziec­ko ofiar Zagłady. "Byłem pozostałością po Holocauście" - powie sam Aaron Hass, czterdziestojednoletni "psycholog kliniczny, profesor uni­wersytetu, mąż i ojciec", ale przede wszystkim dziecko poprzedniej epoki, dziecko ocalałych żydowskich rodziców, nad którym - gdy jako mały chłopiec coś zbroił - matka pochylała się z wyrzutem: "Jak mo­głeś zrobić mi coś takiego? Mnie, która tyle musiała wycierpieć?"1 Hass do trzydziestki nie potrafił się śmiać, czuł się odmieńcem, był samotni­kiem, nie umiał wchodzić w zwykłe relacje z rówieśnikami; otaczały go opowieści o Holocauście, nazistach, ofiarach, sam zresztą na własną rękę poszukiwał relacji z Zagłady, chcąc się dowiedzieć, kim właściwie jest... Na pytanie, skąd pochodzi, długo odpowiadał bowiem: "z Lubli­na": tam mies