Z dużą rezerwą traktuję zwykle wszelkie przedpremierowe "przecieki". To przecież naturalne, że każdy teatr nową repertuarową pozycję zachwala jak potrafi, a spektakl nie zawsze ostatecznie prezentuje się tak, jakby się można spodziewać na podstawie zapowiedzi. Z dystansem więc przyjęłam zapewnienia, że komedia Michaela Prayna "Czego nie widać" wystawiana przez Teatr "Wybrzeże" na zakończenie artystycznego sezonu, jest naprawdę śmieszna. Różnie to bowiem bywa z komediowym humorem i nie wszystko, co z założenia zabawne, musi zabawnie przedstawić się na scenie. Rzadko też uda je się autorom uderzyć w strunę powszechnej, uniwersalnej wesołości, bo po czucie humoru jest jak wie my sprawa indywidualną. Jeżeli ktoś nawet skręca się ze śmiechu, to wcale nie znaczy, że podobnie zareagują wszyscy.

Tymczasem "Czego nie widać" i Michael Fayn potrafią wprowadzić publiczność w zbiorowy trans wesołości. Frayn jest Anglikiem, ale w swej sztuce odchodzi całkowicie od owego nader specyficznego brytyjskiego humoru. Jego komedia, której akcja ukazuje teatralną "kuchnię" rozgrywając się - podczas próby nowego przedstawienia, za kulisami w trakcie występu w tzw. objeździe i na którymś z kolei spektaklu - jest farsą. To zaś już wystarczająco charakteryzuje typ komizmu. Jego loty - mówiąc ogólnie - nie są najwyższe, a źródłem stają się słowa i sytuacje o zabarwieniu groteskowym i karykaturalnym, graniczące często z absurdem. Bliskie jest to chwilami burlesce, typowemu dla niej piętrzeniu konfliktów i momentów w gruncie rzeczy tak błahych, że aż głupich. Ale od czasu do czasu dobrze pośmiać się choćby z niczego. A Frayn nakręca tę spiralę radości kunsztownie i kulturalnie, błyskotliwie obracając się w owym kręgu groteski, absurdu, bulwarowe