Na Sali Prób warszawskiego Teatru Dramatycznego "Śnieg" Stanisława Przybyszewskiego. Dobrze, że właśnie na tej scenie. Kameralność małej salki stwarza przychylny klimat do odbioru sztuk psychologicznych, a nazwa prze­strzega, że dzieją się tu rzeczy na za­sadzie pewnego eksperymentu. Tekst, sztuka, nie jest przeznaczona dla sze­rokiego kręgu odbiorcy, ma się dopie­ro sprawdzić. Czy to jako nowość ro­dzima lub obca, czy też coś odgrzeba­nego z przeszłości, odkurzonego z pyłu zapomniania i postawionego wobec nas, ze znakiem zapytania. Dramaturgia Przybyszewskiego ma w sobie coś z prawdy życia i psychologii, a równocześ­nie dziwactwa filozofii, sztuczność, prze­sadę ekspresji, nieznośną dla nas ma­nierę języka. Zachwyty współczesnych, prędkie zapomnienie przez następne po­kolenie - ma to swoją wymowę. Wysta­wiając dziś "Śnieg" reżyser miał do wyboru dwie drogi. Łatwiejszą: jaskra­wo wypunktować swoistą stylistykę przybyszewszcz