Największym, wyjątkowym w naszej tradycji reżyserskiej walorem nowej inscenizacji "Halki" jest postawione przez realizatora założenie, że muzyka jest orga­nizatorem przedstawienia opero­wego. Jest to zresztą - moim zdaniem - zasadnicza cecha mu­zyki operowej. Muzyka jest tu głównym planem, komentatorem tekstu, czynnikiem pogłębiającym i rozszyfrowującym przeżycia bo­haterów; nadaje klimat całemu widowisku. Sztampę operową cha­rakteryzuje bowiem nie tylko sa­mo nieliczenie się z tekstem, ale i - w pierwszym rzędzie - nie­liczenie się z muzyką, jako głów­nym motorem akcji. Przypomnij­my sobie, ile razy na takich sztampowych przedstawieniach "Halki" przestawaliśmy rozumieć niektóre momenty muzyki; wyni­kało to stąd, że ustępy, komentu­jące jakieś stany psychiczne, emocjonalne, sytuacje, którym po­winien na scenie odpowiadać ja­kiś gest, ruch, czy akcja - za­zwyczaj nie znajdowały tego od­powiednika w przedstawieniu. W reżyserii Schiller