W latach 50. i 60. {#au#52}Ionesco{/#} był niezmiernie po­pularny. Również w Polsce. Teatr Studio sięgnął po jedną z mniej znanych sztuk francusko-rumuń­skiego autora. Przypomnienie tego tekstu okazało się sukcesem autora i twórców spektaklu. Widzo­wie i wykonawcy świetnie się bawią. Ionesco uważał teatr za najbardziej kłamliwą ze sztuk, w której iluzja daremnie mocuje się i prze­plata z realizmem, z czego wynika niezdolność do zbudowania prawdziwego dramatu, a tym bardziej tragedii. Postanowił zburzyć teatr przez jego paro­dię doprowadzoną do końca. Sztuki Ionesco bywają zwykle demonstracyjnie afabularne i zrywają z tradycyjnie prezentowaną psychologią postaci. Wypowiadane kwestie i nastę­pujące po sobie sytuacje nieustannie zaskakują wi­dza. Do tego mnóstwo absurdalnego humoru, wy­nikającego z doprowadzonej do skrajnej konse­kwencji konwencjonalizacji języka i ludzkich za­chowań. Komizm bywa makabryczny, a niektóre fragmenty sztuk p