1) Prawdą jest, że w r. 1959 Eugeniusz Ionesco "otwierał ogień" na VIII kongresie ITI w Helsinkach, Kongresie poświęconym międzynarodowej awangardzie teatralnej. A nieprawdą jest, że trzeba tego szampiona nowoczesności - dodatkowo unowocześniać. I urządzać w Krakowie wyścigi paryskiego autora awangardowego (kóń) z rodzimą plastyką awangardową (dżokej). Bo nie może dżokej przybiec do mety, prowadząc konia za uzdę. Stary Teatr nie jest sceną eksperymentalną, jak np. Cricot, gdzie podobne przedbiegi są uprawniane. 2) Prawdą jest dalej, że sławę Eugeniusza Ionesco ustalił najmniejszy teatrzyk Paryża - Huchette, z czego sam autor tak sobie podrwiwał: "wolę duży sukces w małym teatrze, niż mały sukces w teatrze dużym". Wersja sceniczna Huchette jest więc chyba autentyczna, wersja grana w codziennych ubraniach w naturalistycznym wnętrzu mieszczańskim o pospolitych tapetach i tandetnych meblach. W takim to otoczeniu dziwaczny dialog, prowadzony zres