W Teatrze Polskim, na przed­stawieniu Strindbergowskiego "Mistrza Olofa" i Witkacowskim "Wariacie i zakonnicy": zbyt mało zatem, by rzeczywiście poznać sytuację i stan tego tea­tru, ale przecież wystarczająco wiele, by pokusić się o jakieś wnioski, choćby odrobinę wykra­czające poza zakres recenzji. Dyrektor Tadeusz Peksa i dy­rektor artystyczny Grzegorz Mrówczyński, zawiadujący słyn­nym i doskonałym funkcjonalnie gmachem, powstałym, jak wia­domo, ze składek społeczeństwa poznańskiego w latach 1873-1875, stawiają na ambitny repertuar. W czasie półtora sezonu Mrów­czyński wyreżyserował "Zakładni­ka" Claudela (polska prapremiera sztuki, przełożonej przez Iwasz­kiewicza i opublikowanej w Po­znaniu w r. 1920 po raz pierw­szy i jedyny) oraz "Ołtarz wzniesiony sobie" Iredyńskiego, Jacek Pazdro (reżyser "Wariata i zakonnicy") wystawił "Brytanika", Lech Raczak "Proces" według Kaf­ki. I to by były najistotniejsze pozycje dotychczasowego reper­