W Warszawie powiało dobrym te­atrem. Powiało od Poznania, skąd na sześć listopadowych dni zjechał do Dramatycznego Teatr No­wy. Ten wspaniały wiatr teatru mocno dął w oczy i uszy warszawiaków przez pierw­sze cztery wieczory. Później jego siła osła­bła, ale o tym na końcu. Na trzy tytuły przywiezione przez Teatr Nowy aż dwa wyreżyserował dyrektor. Zrobił to stosunkowo dawno, ale tak precyzyjnie z tak zdyscyplinowanym zespołem, że do tej pory nie skorodowała ich ru­tyna. Najpierw zobaczyliśmy "Ghetto", którego polska prapremiera odbyła się 12 V 1991 r. Odważnym zaiste pomysłem izraelskiego autora Joshuy Sobola i poznaniaków było przykrojenie przerażającej prawdy o wo­jennej zagładzie wileńskich Żydów do roz­miarów widowiska muzycznego. A jednak w wyniku tej prowokacji powstało przed­stawienie znakomite, łączące ogień z wodą - elegijny smutek z humorem, eschatolo­giczny patos z kabaretową groteską, Po­wstało przedstawienie bezpre